Komentarz: Sahagún, szesnastowieczny misjonarz i badacz kultury meksykańskich Indian, stara się wpisać analizowaną rzeczywistość w europejskie ramy pojęciowe, których korzenie tkwią w antyku (barbarzyńcy, polityczny, tyrania); dlatego organizując swój tekst używa terminów takich jak astrologia, filozofia oraz retoryka w odniesieniu do świata Indian i porównuje jego dzieje do historii starożytnej (Kapitol, Kartagina, Rzymianie, Troja); próbuje też uzgodnić wierzenia Indian z informacjami zawartymi w starożytnych tekstach (raj ziemski); Sahagún, który napisał pierwszą wersję swojego dzieła w języku náhuatl (język Indian meksykańskich), we Wstępie - komentując związane z tym problemy - odwołuje się do szesnastowiecznego sposobu nauczania łaciny (Cyceron, łacina, Wergiliusz); Księga Pierwsza to opis meksykańskich bóstw, dla których autor znajduje antyczne odpowiedniki (Cerera, Herkules, Junona, Jupiter, Wenus, Wulkan).