Komentarz: zarówno wersja polska, jak i hiszpańska są tłumaczeniami, ponieważ hiszpański oryginał nie zachował się i jego funkcję musi pełnić włoski przekład wydany w XVI wieku; Hernando Colon, szesnastowieczny erudyta i bibliofil, młodszy syn odkrywcy Nowego Świata (uczestniczył w ostatniej wyprawie ojca), często powołuje się na teksty starożytnych autorów, którzy są dla niego autorytetami (Arystoteles, Ktesias, Marynus, Nearchos, Onesikritos, Pliniusz, Ptolemeusz, Seneka, Solinus, Strabon); w świecie przedstawionym w Dziejach żywota… spotykamy elementy odziedziczone po antyku (amazonki, Hesperydy, Jazon, Kolchida, Ptolemeuszowy Zachód, syreny, Tile, Wyspy Gorgońskie); niejednokrotnie Colon popisuje się erudycją wyjaśniając coś lub czyniąc porównania (Augustyn, Kastor, Liwiusz, Pliniusz, Polluks, Seneka, Tantal) oraz komentując pochodzenie ojca (Mitrydates, Rzym, Tacyt); szczególnie interesujący jest rozdział dziesiąty, w którym autor podejmuje polemikę z kronikarzem Gonzalem Fernandezem de Oviedo, dotyczącą wiedzy starożytnych o Nowym Świecie.

* hasła pojawiające się tylko w polskim tłumaczeniu